In november 2016 bestond de Ode twintig jaar. Voor dit jubileum zochten we een manier om alle mensen van wie we de uitvaart hadden begeleid, te eren. Zo ontstond de Namenwolk.

Een zomer lang waren we aan het borduren. Voor iedere overledene namen we een klein, wit lapje, waar we met rode draad de naam op borduurden. Overleden kinderen kregen een extra zacht stofje.

Toen we alle 1400 namen hadden, maakten we de lapjes met dunne draden vast aan het plafond. We verzwaarden de touwtjes met mooie steentjes die we in de loop der jaren hadden verzameld. Op de dag van ons twintig jarig bestaan was het werk af.

Samen vormden de namen een grote wolk, midden in onze ruimte aan de kade. Toen er precies een jaar voorbij was nodigden we de nabestaanden uit om de naam van hun geliefde uit de wolk mee naar huis te nemen.

We ontvingen de mensen met taart en een kopje thee. Sommigen kwamen alleen, anderen kwamen met hun partner, hun kinderen, hun moeder en zussen. Het was mooi om te zien ze samen op zoek gingen naar ‘hun’ naam, hoe je die naam dan een tijdje rond hoorde zingen. Het werd een feestelijke afsluiting van een bijzonder, tijdelijk monument.

“De finissage van de Namenwolk vond ik een indrukwekkend gebeuren. Ik had de wolk niet eerder gezien. Prachtig hoe deze in de ruimte leek te zweven. Al die namen bij elkaar vormden samen een nieuw geheel. Heel licht en ontroerend.

In de loop van de middag stroomde De Ode vol met vaders, moeders, broers en zussen, en kinderen van de overledenen. Na een kopje thee met een met bloemen versierde taart ging ieder op zoek naar zijn dierbare.

Een jonge vrouw vertelde me dat ze op zoek was naar de naam van haar doodgeboren kindje. Ze was zenuwachtig en bang dat deze enkel als ‘meisje’ in de wolk zou zijn opgenomen. Ze was zo opgelucht toen ze de naam eindelijk vond, liefdevol geborduurd op een zacht lapje stof. Het doekje werd losgeknipt en in een transparant envelopje mee naar huis genomen.”

De foto's van de finissage zijn gemaakt door Caroline Schroder.